Είμαστε στο 1953, στην ακμή του Μακαρθισμού και της εξόντωσης των αντιφρονούντων προοδευτικών. Το film noir χάνει σιγά σιγά πολλούς από τους θεράποντές του: Συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί κυνηγιούνται ανελέητα. Ανάμεσά τους είναι ότι καλύτερο είχε να παρουσιάσει το είδος. Αντίθετα, το Pick up on South Street είναι μια straight ταινία της περιόδου: Κομμουνιστές συνωμοτούν και κλέβουν μια χημική φόρμουλα για να τη δώσουν στους Σοβιετικούς. Ο πράκτορας του FBI υπογραμμίζει στον πρωταγωνιστή: “If you refuse to cooperate you’ll be as guilty as the traitors who gave Stalin the A-bomb”…
Φυσικά στη μεταπολεμική Ευρώπη τέτοια αντικομμουνιστική προπαγάνδα δεν χωρούσε και τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία ο τίτλος της ταινίας και το σενάριο υπέστη μια μετάλλαξη στη μεταγλώττιση. Δεν πρόκειται για κομμουνιστική κατασκοπία, αλλά για ναρκωτικά.
Κάπου εκεί θα σταματούσα, αλλά πρόκειται για μια ταινία με το δικό της ενδιαφέρον. Ο Richard Widmark στην καλύτερη εποχή του παίζει τον πορτοφολά που ξαφρίζει την όμορφη Jean Peters στο πολυσύχναστο Μετρό. Κανένας από τους δύο δεν ξέρει ότι μέσα στο πορτοφόλι της υπάρχει ένα μικροφίλμ με παραλήπτη τους Κόκκινους. Το FBI που παρακολουθούσε την κοπέλα ανακαλύπτει τον πορτοφολά. Οι Commies μπαίνουν επίσης στο παιχνίδι για να πάρουν πίσω τη φόρμουλα. Κάπου εκεί μπλέκει η Thelma Ritter που παίζει την Μο, πληροφοριοδότρια της αστυνομίας αλλά και του καθένα που έχει 50 δολάρια για να αγοράσει μια από τις γραβάτες που πουλάει. Για τον ρόλο αυτό η Ritter κέρδισε το Όσκαρ. Στο τέλος, η πίστη στην πατρίδα θριαμβεύει, οι κομμουνιστές ηττώνται οικτρά, κι ο πορτοφολάς κερδίζει το κορίτσι.
Μελοδραματικό ύφος, πουλάει όσο όσο τον αμερικάνικο πατριωτισμό της περιόδου, αλλά μην βιαστείτε να καταγγείλετε. Ο Samuel Fuller κάνει μια δυνατή ταινία, με εξαιρετικές λήψεις μιας Νέας Υόρκης στα πέριξ της γέφυρας του Μπρούκλιν και ρεαλιστική αναπαράσταση της ζωής κλεφτών και απατεώνων της εποχής. Εξαιρετικό σημείο της ταινίας ένας Lightning Louie, φάτσα του υποκόσμου που πουλάει πληροφορίες στην Peters, τρώγοντας με κινέζικα ξυλάκια. Κι όταν ο μπάτσος προσπαθεί να προκαλέσει τα πατριωτικά αισθήματα του πορτοφολά εκείνος τον ξενερώνει: Are you waving the flag at me?
Συμπερασματικά: Από τις καλές και ρεαλιστικές ταινίες του noir κινηματογράφου. Ξεπεράστε το αφελές σενάριο, επιμείνετε στη σκηνοθεσία στα close-ups και στους πρωταγωνιστές. Αν εκνευριστείτε με τον αντικομμουνισμό θυμηθείτε: Ήρωας είναι ο μέσος Αμερικάνος. Δεν ξέρει τι είναι κομμουνισμός, δεν ξέρει τι δεν είναι κομμουνισμός. Αυτό δηλώνει ευθαρσώς και η Peters. Όμως ο μέσος Αμερικάνος έχει μάθει ότι είναι ο θανάσιμος εχθρός του. Μια αντικομμουνιστική b-movie άκρως αποκαλυπτική για την ποιότητα του αντικομμουνισμού.
Δείτε μια αναλυτική παρουσίαση από το blog noiroftheweek και μια πολύ καλή κριτική του Rick Tomson.
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!